فاصله‌ی نام‌ها

میان شب و روز فاصله‌ایست
که گرگ و میش گمان من و پسین آسمانش می‌نامند.

میان سکوت و پچپچه فاصله‌ایست.
که تصمیم ترنمی در پس نهان سینه‌اش می‌نامند.

میان زادن پیله و آسمان پروانه، فاصله‌ایست
که آرامش انتظار و ترانه‌ی تکاملش می‌نامند.

میان گونه‌ی نوزاد و لبان نو بالغ من، فاصله‌ایست
که سایه روشن میل غریب ملکوتش می‌نامند.

میان همین شد آمد اندوه آدمی، فاصله‌ایست
که بغض بی قرار گریستنش می‌نامند.

میان سر انگشت سرودن و این دفتر سپید، فاصله‌ایست
که باران بی امان تغزل و ترانه‌اش می‌نامند.

میان ماه و این کوچه‌ی منتظر، فاصله‌ایست
که پرده پوش نابهنگام سحابی‌اش می‌نامند.

میان فتیله و کور سوی این کبریت نمور، فاصله‌ایست
که تردید تداوم شب بی پایانش می‌نامند.

میان خواب شبانه و بیداری سبق، فاصله‌ایست
که رؤیای سبکبال نوش‌اندیش کودکانه‌اش می‌نامند.

میان چکامه‌ی شبنم و رگبرگ بابونه، فاصله‌ایست
که خواهش خاموش تشنگی‌اش می‌نامند.

اما میان من و تو... ای تغزل مغموم! فاصله‌ایست
که میان همه‌ی مفاهیم آسیمه‌ام هنوز
نامیش نیست!
نامیش نیست!

سید علی صالحی