بانو

تو را بانو ناميده‌ام
بسيارند از تو بلندتر، بلندتر
بسيارند از تو زلال‌تر، زلال‌تر
بسيارند از تو زيباتر، زيباتر
اما بانو تويي

از خيابان که مي‌گذري
نگاه کسي را به دنبال نمي‌کشي
کسي تاج بلورينت را نمي‌‌بيند،
کسي بر فرش سرخ زرين زير پايت
نگاهي نمي‌افکند.

و زماني که پديدار مي‌شوي
تمامي رودخانه‌ها به نغمه در مي‌آيند
در تن من،
زنگ‌ها آسمان را مي‌لرزانند،
و سرودي جهان را پر مي‌کند.

تنها تو و من،
تنها تو و من عشق من،
به آن گوش مي‌سپريم.

پابلو نرودا، برگردان احمد پوري